पंखपार: 2010

Sunday, August 29, 2010

बोलावणे

दिवस बदलत गेले शब्दा मधून माझ्या
नव्या व्याख्यांच्या ऐरणीवर घाव सोसतोच आहे
अर्थ पाळलेली सारी दारे "सावधान" च्या पाट्यांमागे...
तुमच्या गळ्यात शब्दांनो पाहतो मालकीचे पट्टे घट्ट रुतणारे
तुमच्या गुरकावण्यातले इमान ? लाळ गाळतेच आहे
चेहरे रेखलेली सांज नायकिणीच्या घरी
आज शब्दांचा गाव सारा लालदिव्यांचा बाजार आहे....
विकले नाहीच ज्यांनी इमान आपले कसल्याच अर्थाला
अशा शब्दांचा प्रदेश कोण्या अज्ञाताच्या दिशेला ...
ह्या मिथकाच्या वाटेवरचा एक हत्ती
पिसारा फ़ुलावून कित्येक दिवस खुणावतो आहे!

Saturday, June 5, 2010

धूळ

तो म्हणला बघ काही शब्द पुंजके
ती म्हणे
अरे हे तर नक्ष्त्र
.... शतकातून एकदाच उगवणारे

तो म्हणे शब्दांच्या निव्वळ सुया
ती म्हणे
वेडा की खुळा
माणसातील दगडाला ह्या
फ़ोडतील मायेचा पान्हा!

तो म्हणे काही सुचत नाही
ती म्हणे
ही कल्पनाही सहज कुणाला सुचत नाही!

तो म्हणे मि चाचपडतोय शब्दावर
ती म्हणे
पेटी नाहि रे राजा (नाहितर)
तुझ्या बोटातील तान, धुंदि चढवेल रागांवर!

तो म्हणे अग दगड आहे मी नुस्ता
ती म्हणे
अरे तुझ्या मुळेच येतात फ़ळाला श्रद्धा!

तो म्हणे मौनातच जातो कसा
ती म्हणे
त्याचाही अर्थ भुरळ घालील मना!

तो म्हणे डोळ्यातच तुझ्या नक्षत्र आहे
ति म्हणे
नक्षत्र वैगेरे कही नाही
असली तर तुझ्याच कवितेची धुळ आहे!

Wednesday, May 5, 2010

मन

सुख टाळी द्यायला सरसावते
आणि त्याच वेळी जपायचे असतात मला हातवरचे फोड
चाके लाऊन किल्ली देउन तयार असते माझे मन
एका लाँग ड्राईव्ह करता
आणि काही केल्या बंद होत नाहीत ह्या खिडक्या
ही दारे, घरातले दिवे आणि पत्रासाठीच्या फटीतुन
ओतत रहातात थकलेली बिले...
उपसत रहातो मी घर थोडे पाय टेकवण्यासाठी
मन शोधत रहाते फट माझ्या कर्दळ-कातडी मधे
एक उंची वाइन सरकवतो घशात लाच म्हणुन कदाचीत लाचार म्हणुन देखील
पण लय संपलेल्या क्षणाशी मन उभे असते
सुन्न विकल...
निसर्गाने दिलेली नखे घासत, रंगवत.
सुखाचे मुखवटे जगोजाग सजवतात भिंती कोपरे
आणि वेश्येसारखे माझे मन सरावने
चाके लाऊन किल्ली देउन तयार पुन्हा एका लाँग ड्राइव्हसाठी

Sunday, March 21, 2010

चुकलेला एकताल

ह्या असह्य शहरात
माणसांची चाके झाली आहेत
त्यांना धावायला रस्ते लागतात
डांबरासारखेच तत्त्वज्ञान!
गल्लोगल्ली 'बाबा माता टायर मार्ट'

चिरपरिचित शहराचे अज्ञात कोपरे
एकत्र जोडलेले भयाने
बस नंबर ३२ स्वप्ना पासून लाचारी पर्यंत
केवळ पाच थांब्यात

ह्या शहरात कान देऊन ऐकाल तर
कळेल घराघरातून नाचतायत
कातडीवर बोटे
एकतालाच्या पळवाटेवरदेखील चुकलेली

शांतता

शांततेवर लोंबणारा हा दोर कसला ?
ज्याचा पीळ ओळखीचा आहे
भास ओळखीचा आहे
मानेभोवतालीचा पेड
माझा आकांत भोवरा आहे.

ह्या शांततेचा स्पर्श
किती मुखानी बोलतो
जिभेत दुधारी पात्यांचा
दंशात उमरल्या दातांचा
माझा एकांत जबडा आहे.

शांततेच्या यमदुतान्नो
हृदयाचे माझ्या संपलेत कधीच ठोके
मोकळ्या देहातले पैंजण कसे
सतःतच रमले आहे?

शांततेच्या टोकावरती
तिक्ष्ण हत्यारी राने
काळजास फाडणारी त्यांना
चांदण्याची धार आहे

हात

दारात माझ्या कुणाचे कुणाचे हात
उतरतात मुककाम करतात
कधी देण्यासाठी कधी घेण्यासाठी
कधी नुसतेच सहवासासाठी
माझे दार तसे एकटेच आहे
हे हात सोडून गेलेल्या तमाम
माणसांन्नो तुमची उचलायची ओझी संपली आहेत काय?
तुमच्या भाग्यरेशावर पोसलेले माझे भाग्य
माझ्या दारावर लट्कलेल्या "हस्तसामुद्रिक" पाट्या
आणि तुमच्या हाताखालचा अंधार हे सारच पोकळ आहे....

चंद्र-कळा

चंद्र फुलांचे हार गळा
रात्र सजविशी अंग-कळा || धृ. ||

धुंद धुंद मन, बहर-बंध तन
स्पर्श रेशमी, घुसमटतो घन
छेड काढता, लटक्या रागे
म्हणसी मजला 'कृष्ण-काळा'! || १ ||

देह उमलले, मिठीत रमले
श्वास केतकी, गुंफून पडले
रात्री मधूनी, कळीकाळाच्या
रंगला हा रास खुळा || २ ||

एकतनुता, एकतानता,
द्वैत मिटले, दोघांकरता
आसक्तीच्या मैफीलीतह्या
जीव भोगे ब्रह्म-कळा || ३ ||