धूळ

तो म्हणला बघ काही शब्द पुंजके
ती म्हणे
अरे हे तर नक्ष्त्र
.... शतकातून एकदाच उगवणारे

तो म्हणे शब्दांच्या निव्वळ सुया
ती म्हणे
वेडा की खुळा
माणसातील दगडाला ह्या
फ़ोडतील मायेचा पान्हा!

तो म्हणे काही सुचत नाही
ती म्हणे
ही कल्पनाही सहज कुणाला सुचत नाही!

तो म्हणे मि चाचपडतोय शब्दावर
ती म्हणे
पेटी नाहि रे राजा (नाहितर)
तुझ्या बोटातील तान, धुंदि चढवेल रागांवर!

तो म्हणे अग दगड आहे मी नुस्ता
ती म्हणे
अरे तुझ्या मुळेच येतात फ़ळाला श्रद्धा!

तो म्हणे मौनातच जातो कसा
ती म्हणे
त्याचाही अर्थ भुरळ घालील मना!

तो म्हणे डोळ्यातच तुझ्या नक्षत्र आहे
ति म्हणे
नक्षत्र वैगेरे कही नाही
असली तर तुझ्याच कवितेची धुळ आहे!