प्रार्थना

तु विकास तु मार्ग
तु बळ पावलातले
तु दगड वाटेवरचे
तुच रणाणते उन
आतले बाहेरचे...

तु सावलीचा विसावा
ओलावा पाण्याचा
ओठातल्या, डोळयातल्या
तु विश्रांतीची मिठी
तुच स्वप्नांना पडलेली भीती
जखडणारी, जिद्दवणारी...

तु कर्तुत्वाची नशा
तुच पोखरणारी निराशा
कुठला कोश कुठले फुलपाखरू?
तु प्रष्णाचे गर्भ,
अन उत्तरांचा फोलपणा...

नमस्काराचि भावना तु
नास्तिकाची प्रार्थना
जिथे विरोधाभास जन्मतो
तुच निवळ प्रेरणा...

वाडा

जुन्या वाड्यांच्या दारावरील
सायकलिंच्या ढिगासारखे
एकात एक गुंतून पडलेले विचार
घेउन बसलो आहे...

अर्गोनोमिक साहित्य
लिहिण्याच्या आजकालच्या विनंत्या
'मान द्या (नाहितर कापून घेइन)'
अशा जाड अक्षरानी पार वाकलेल्या

नवी कल्पना निसर्गतःच वस्त्रविरहीत
की बघितल्यावर विसरता विसरत नाही
शब्द विस्फारण्या साठी करेक्ट फोन्ट
अशावेळी कधीही सापडत नाही...

वापरलेल्या वस्तू विकणारे दुकान
डोक्यात उघडुन बसलो आहे
आजची जाहीरातः
' लाज वापरून झाली असेल तर आणुन द्या
टॅक्स मधे सुट किंवा लंगोटी तरी मिळवा '
हा कुणाचा तरी वापरलेला जोक; पुन्हा वापरला
तुम्ही वापरलेल हसण; पुन्हा वापरलत?

जुन्या वाड्याच्या अंगणासारख
कहीतरी असत सायकलीच्या ढिगा पल्याड
लंगडी घालणारे पाय आणले असतील
तर डाव रंगेल,
भाग्यात असेल तर समोरच्या काकुंचा
रियाजी ओरडाही मिळेल ...

पण त्या आधी वाडा कुठाय हे माहीती आहे का?

पायांनो

उधळलेल्या वाटा गेल्या
बदनाम करून पायाना
रुजण्याचे स्वप्नच त्यांचे
कालबाह्य झालेले...

इथली गाणी, वाणी, पेहराव, लकब लादुन गेली शरीरे
दूर क्षितीजावरची गाणी, वाणी, पेहराव, लकब लादून आली शरीरे
रुजलेले पाय तेंव्हा
फुलांच्या निर्मितीत गढले होते (हाऊ बोअरींग)

जाणारे घेउन गेले धार धार पाते
येणारे घेउन आले धार धार पाते
बुद्धीचे भुकेचे भिकेचे
रुजलेले पाय
इथले अन क्षितीजापलीकडले
एकाच घावाचे सहप्रवासी...

माझ्या पायानो कृपा करा सुजा पण रुजु नका

पाऊसवेळा

घर खिडक्यांवर
ओघळते सांज वेळ ओली
मन शब्दसाय व्हावे
अशी पावसाची बोली

माझ्या देहभानाचे उंबरे
पल्याड पावसाचा कडा
हवी उसनिशी झेप
किंवा कडेलोट हवा

ह्या पावसाला खोड
मनी घालतो पसारा
सापडला मला मग
माझा कोंडणारा गळा

ह्या पाउसवेळेला
माझ्या भावनांचे शहर
कातर भयाने ऐके
आद्य-हिरवे गजर...

Arop

मी कविता करतो हा आरोप
बिल्कुल करू नका माझ्यावर..
निसर्गाची लाज वाटणारी माणसे
नग्न अक्षरांना झाकतात
दर्जेदार शिवलेल्या कपड्याने...
त्यांना असते
रूजामे घातलेली मैफिल..
विस्फोटानंतर उरलेले रक्तलांच्छित ढीग
रचता येत नाहीत मला
मनिप्लांटसारखे सुशोभित कुंड्यातून..
म्हणून मैफिलीबाहेर मी आंगठे धरून
उभं रहायला तयार आहे...
दिखावू भरलेपण घेउन
हिंदाळत नाही महासागर...
हिंदाळणारा एक थेंबही जर
नसेल तुमच्या शरीरपेल्यात
तर दारावर पावसाला बोलावू नका.
तुम्हाला भिजणे जमणार नाही.
त्याहूनही गडद ते उमजणार नाही...
पुन्हा कविता करतो हा आरोप
कृपा करून करू नका..
तुम्ही नाकारलेत भोगून जाणे
हा माझा गुन्हा नाही..
पुढच्या वेळेस
अंगठे धरणारही नाही
आणि कापणारही नाही.
भले तुम्ही द्रोण बनून आलात तरी....

तत्वद्न्यान

त्याच्या वरून जिव ओवाळताना
तू जळणे स्विकारलेस
प्रकाशाच्या शोधात असलेल्या त्याने स्विकारले
तुझ्या उजेडात एक संन्यस्त तत्वद्न्यान
ह्या तिरळ्या विरोधाभासात
कुणाला दिसले शोषण
हत्तीच्या वजनाइतकी अर्थशुन्यता
आंधळी मुर्खता
जाणवले त्यातले अप्रिहार्यत्व
असफ़ल एकतर्फी प्रेमहि कदाचित
सगळ्यानी निवडले तीन दगडातील दोन
उभे रहाणे महत्वाचे वाटले कदाचित त्याना
तू मात्र त्याच्यासाठी जळत राहीलीस
तोही त्याच उजेडात संन्यस्त राहीला...

राधा

मागे एकदा तू म्हणालीस
"मी राधा आहे"
त्या नंतर तुला पिचताना पाहत आलो...
पदरा खाली मांजरांना जपताना पाहत आलो
तुझ्या मिठीचे कित्येक रस्ते
देवळात गेले...
कित्येक रस्ते
निनावी पायऱ्यांच्या महालात गेले...
डोळ्याभोवती वर्तुळे आली
कित्येक दिवस वर्तुळातून
किडके दात कोरण्यात गेले
भिंतीचे पापुद्रे झाले
तरी कॅलेंडरावरचे तुझे हिशेब काटेकोर आहेत...
पण जन्मतारखांचे पिवळे आकडे त्यांचे काय?
तुझे रविवारी नहाणे
सैलसर अंबाडा घालून देवपूजा करणे...
तेव्हा म्हणतेस "मी तुझी राधा आहे"
आठ पाचाची लोकल पकडताना,
ऑफिसात साहेबाची बोलणी ऐकताना
तुझ्या मिठीतील कृष्णपण
रिकाम्या घरासमोरची बकरी होते...
तेव्हा न चुकता तू म्हणतेस
"मी तुझी राधा आहे"

व्यर्थ शब्द

व्यर्थ जाळले शब्द
धुरात त्यांच्या चुरचुरले नाही डोळे
आंधार दिला भाड्याने अशा
चेहर्यावर मिणमिणत्या खिडक्या...
(म्हणे) व्यर्थ आहेत शब्द
ज्याला सुराची साथ नाही
मस्तवाल रसिकतेला त्यांच्या
विषाचा तिरकट दात आहे....
सजवायला ? बघा दुसरे
शब्द ना माझे गुलाबचंदी
अघोर साधनेत ह्यांच्या
काळिजे कोवळी कटणार आहेत
व्यर्थ! तुमची भीक
माझ्या हात काटलेल्या शब्दाना
संगमरवरी ताज त्यांनी
केंव्हाच बांधला आहे...

माणूस

माणसाच्या हातातील भिंगे
लक्षपुर्वक जाळत आहेत
इथेच, माणसाना...
तिरस्काराचे सुर्य
पाळलेत त्यानी
स्वत:च्या डोळ्यातून
माणसांच्या जळण्याला
वणवा म्हणणारे
आहेत अरण्याच्या शोधात: वनवास भोगत?
जागो जाग
सोन्याची कातडी
विकावयास बसलेले
राम-
भोलाराम, आत्माराम,सखाराम
जपणार्या बायका
हाडाशी तशाच उघड्या!
काय करायचे?
तिरस्काराचे सुर्या विझवून
आंधळ्या झालेल्या लोकांना
करत्रुत्वाचे अहंकार होतात
ह्याला काय म्हणायचे?
माणुस...?