माळ

सुन्न कोरडा माळरान वारा रणरण ऊन
अशा चित्रावर मी स्वतःला पहातो
ओला ब्रश कॅन्व्हासवर दाबावा तसा
सावल्या ओघळत रहातात विलक्षण वेगाने

पावला पावलागणीत हरवत जातो
उन्हात खोल स्वतःला खुपसत जातो
आतले दुखः गहीरे समुद्र
तहानलेल्या अगस्तिय झळा

रखरखित कोरडेपणाच्या धारधार ओल्या बाजू
मनातला ओला पाउस
मनातल्या तापलेल्या काचेवर
प्रत्येक थेंब .....

ब्रश पुन्हा देहात बुडवताना
जाणवतो भेगाळलेला रंग
टणक कोरडा पोपडे झलेला
आत बाहेर माळरान वारा रणरण उन
चित्र संपत नाही
चित्र अंधूक होत नाही
ह्या अखंड कोरडेपणात हे विचित्रसे
सावलीपण ते मात्र ओघळणॅ सोडत नाही.....