पत्र

शब्दांची जळते काया
मन सैरभैर अनावर
गर्द काळ्या डोही
हलते एकट घागर

घन दाट पसरले वरती
दुख्खाचा पहिला गंध
एका कवडशापाई
मन तुडवत जाते काच

मोगरा जपणारे हात
खुडतात कोवळी देठे
मायेच्या स्पर्षा आधी
मन दाबुन घेते ओठ

शब्दांना गोडी कसली?
जबड्यात विषाचा दात
मन कात टाकण्या आधी
शिकते दंशाचा घाव

शब्दांची जळते काया
मन सैरभैर अनावर
थरथरणार्‍या हाती
पत्राची होते राख....

जरा सांगाल का?

दुख्खातील सृजनशील नागडेपणानंतर
सुखातगुंडाळलेली अनुभवशुन्यता
भोगुन पांगळे झालेल्यांनो
कुठल्या कुबड्या वापरता
जरा सांगाल का?
समाधी शिकवणारा कुणी
भेटला नाही ह्याची खंत नाही
समाधी म्हणुन प्रत्येकाची
आत्महत्या पुजनीयही होत नाही
तुम्हीचालता आहात
तिरस्काराने थुंकावे तशी
आता माझीही पाउले त्याच रस्त्यावर
गुळगुळीतपणाची थोबाडित खाउन
कोडगे झालेले सारे शब्द कुठे डागु?
एखादा बामियान बुद्ध ठिकरला महणजे?
आत्मदिमाखाचे सांडपाणी संपलेल्याम्न्नो
तुमचे हौद कुणापुढे धरता
जरा सांगाल का?

प्रदेश

तुझे हात नाग गळ्याभोवताली
सुर-केवड्याचे रान बहरुन आले

देहवाटेवरी मिठीचा चकवा
हरवणे सापडावे नव्याने जिवघेणे

सुखाचा बसे काळजास दंश
शरीरावरी शरीर ठीणगी सोसणारे

विष-वादळानंतर उरे दगडदेह
अन मन पिसापरी तरंगणारे

चांदणे रमावे असा हा प्रदेश
स्पर्षांच्या समेवर निष्वास सांडणारे